วัดกลางสร้างเมื่อ พ.ศ. 2378 โดยชาวมอญหมู่บ้านฮะเริ่นร่วมกับชาวบ้านตา บ้านตันเจิน ได้รับพระราชทานนามว่า วัดเกริง ซึ่งแปลว่า "วัดคลอง" เดิมวัดเกริงมีพระภิกษุจำพรรษา 3 คณะ คือคณะหะกาว คณะแพ่ฮะเริ่น คณะตะวันออก ต่อมาคณะตะวันออกย้ายออกไป จึงได้รวมกันเรียกว่า "วัดกลาง" ชาวมอญเรียก แพ่ฮะเริ่น ต่อมาช่วงก่อนปี พ.ศ. 2469 สมเด็จพระมหาสมณเจ้าให้ยุบเลิกวัดเชียงใหม่และรวมเข้ากับวัดกลาง วัดกลางได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาเมื่อวันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2418[1]

ในช่วงเจ้าอาวาสพระครูธรรมวิธานปรีชา (พระมหาทองก้อน กงทอง) ได้มีการสร้างโรงเรียนธรรมวิธานราษฎร์วิทยา (โรงเรียนวัดกลาง) ในปี พ.ศ. 2491 ทางราชการได้ขออนุญาตตัดถนนผ่านที่ดินธรณีสงฆ์วัดกลาง เป็นถนนที่ตัดแยกจากถนนสุขสวัสดิ์เข้าสู่อำเภอพระประแดง เป็นเหตุให้บริเวณวัดถูกตัดแยกออกเป็นสองส่วน พระครูวิธานธรรมปรีชา (จีบ กงทอง) จึงได้ดำริที่ยุบรวมพระอุโบสถ ศาลาการเปรียญ ปูชนียสถานต่าง ๆ ตลอดจนกุฎิสงฆ์ไว้ในที่เดียวกัน ในปี พ.ศ. 2501 ได้แบ่งที่ธรณีสงฆ์ออกเป็น 2 ส่วน ส่วนที่สองทางทิศใต้ของวัด จัดให้เป็นอาคารพานิชย์ โดยให้บริษัทเอกชนเป็นผู้ก่อสร้างโดยทุนทรัพย์ของผู้สร้างเองตามแผนผังของวัด และเมื่อสร้างเสร็จแล้วเป็นของวัด โดยทางวัดเป็นผู้เก็บค่าเช่าเพื่อนำเงินมาพัฒนาวัด[2]